Familiebezoek

Ik ben natuurlijk alweer weken terug, en sta alweer aan de vooravond van mijn volgende (a.s woensdag), maar dit verhaal is nog niet af zonder een verslag van mijn bezoek aan de familie in Richmond, Virginia.
Aan het einde van mijn reis was ik inmiddels behoorlijk ziek van hooikoorts en een zware verkoudheid met keelontsteking, dus het romantische strandbezoek werd niet echt wat ik ervan had verwacht. Desalniettemin was het prachtig, daar in Kill Devil Hills op de Outer Banks. Met weemoed dacht ik terug aan mijn dagen als student in Chapel Hill en de tochtjes die we met de internationale studenten naar het strand maakten. Ik meen zelfs dat ik ons vakantiehuis heb herkend, maar dat kan net zo goed ingebeeld zijn. In ieder geval was het de 6 uur durende autoreis waard om in de verte dolfijnen te zien zwemmen, de zilte zeelucht op te snuiven en de volgende ochtend de zon uit de zee te zien opkomen (daarna nog wel even een paar uur terug in bed!).
Het gratis ontbijt was van het niveau jeugdherberg (kan ik me alvast geestelijk voorbereiden op wat me de komende trip te wachten staat) maar dat was niet erg. Toen ik de kamer afrekende stond er net een diepvriespak (?!) met Douwe Egberts koffie op de balie, daar reageerde ik zo verheugd op dat het tijd werd dat ik weer naar huis ging.
De tocht van de Outer Banks naar Richmond was mooi tot Newport News, toen kwam ik in de spits terecht en dat was daar wel even zweten, temeer daar ik onderwijl de SMS-instructies van mijn neef moest raadplegen die anders waren dan was mijn GMS-juffrouw mij opdroeg. Uiteindelijk viel het allemaal mee en kwam ik rond een uur of vier ’s middags aan in huize Uitvlucht Jr. Was toch wel weer even wennen na elkaar 19 jaar niet gezien/gesproken te hebben. Gelukkig begreep Peter, mijn neef, dat ik even moest bijkomen, dus kon ik op de bank met een dekentje erover even op verhaal komen. Tegen zessen kwamen mijn oom en tante, beide achter in de 80, met mijn nicht, die dat weekend over was gekomen uit New York City. En toen was het toch weer zo gezellig dat die 19 jaar weer helemaal wegvielen. Er viel natuurlijk genoeg te vertellen. Tijdens het eten begon het te regenen (welkome afwisseling na 10 dagen van 30 graden, en het stof en stuifmeel werd zo lekker weggepoetst), zodat ik lekker bij het ritme van de regen tegen het raam op de bank (IKEA!) in slaap ben gevallen.
De volgende ochtend een brunch bij Pete & Marie (mij oom (broer van mijn moeder) en tante), en daarna auto inleveren bij het vliegveld en via Detroit der lange weg naar huis weer aangevangen.
Het was een heerlijke trip, ik heb er van genoten, goede zaken gedaan (al zal het effect pas op de lange termijn zichtbaar worden), en ben dankbaar dat ik mijn familie weer heb gezien. Of ik mijn oom en tante nog levend zal terugzien na deze trip weet ik niet. Daarom ben ik blij dat ik deze kans heb gehad ze nog een keertje te zien. Je merkt dan toch dat er een band is en dat al die tussenliggende jaren weer wegvallen. Het is goed zo!